Nadàl, el bón Nadàl, au dì d’ancó
l’è ‘na fèsta con la frìgg ant’ el cór.
El mònd ruinà da j òmi cujón
regàla dišgràsi a profüšión.
Aluvión, erusión e teremòt
in gél mài vìst e mìla bòt,
per nént parlè, da chì e da là, ad cùl calùr
ch’ut fa šniè con gròn dulùr.
Per fèm stè bén, ist bèl prugrès
l’a šbatì la vìta ant u cès
e se i bàstu nént tütt ist maquè
L’è pròpi témp ch’u vén ancùra
nòster Signùr, ‘cmé alùra,
ma aj’è ‘n perìcul per el Bambén:
‘ndó ch’i tròva el bó e l’ašnén?
Jën a l’à só màri ‘n manicòmi
l’àter l’è mòrt pr’el piašì du stòmi.
Acsé a jó póura che per murì
trent’àni e ‘n pòch séju tròp dì.
Ché la frìgg ch’u sént e l’atanàja
al fàsa finì sübit, ant la pàja.
Purtè la crùš e sagrinè ancùra?
Làsa che j òmi i vàgu ‘n malùra!
(Ass an buca)
Ugo Boccassi
