Tùt aturn a la sità, ohimemè,
u j’è ‘na coud da s-ciupè.
L’è finija la stagiòn
dl’amsòn.
Uarda pùra ben luntòn,
t’ vighi ammà d’el stùbbij ‘d gròn
e at senti ùn calur da murì
cu riva fina chì,
a fè sufuchè i lisandrèn an t’la sità
ad ciment armà!
O Feragust brùsà,
c’me ch’a sòn fiac e sidià!
A sò nenta se stè fora o se stè ‘n cà!
Onche an t’i giardèn
u j’è pù cul bel freschèn.
An canutiera dan s’ al pugiò
‘t serchi ‘d respirè an po’
e t’ai sèmper u nas an t’l’aria
sperònda an t’ùn po’ d’aria.
Ma ui bugia mònc ‘na foja!
A j’avreisa voja
‘d scapè, d’andè
al mar o an muntagna,
a magara an t’la campagna
d’la me giuventù
c’la vèn propi pù.
Ma, dabòn, a pos nenta.
Perché? Perché … a v’la digh nenta.
Tùta la me … lùssuria
a l’è mòngè l’angùria
e andè ‘n cèsa la matèn’na …
perché u j’è ùn bel fresch ad cantèn’na.
Tùc i scapu e mei a stagh chi:
a spèc ammachi ‘d rustì.
L’è cul chi j’aurisu i me anvud
che adès i son al mar a nuè,
perché “U Ziu a l’è niujus da uardè!”
Ma mei a son gurign c’me ‘n lisandrèn,
pù fort el pica u su, pù mei a stagh ben.
Am son abituà a tùt an t’la campagna:
i giuvu d’ancò sei ch’i son ‘na lagna!
Parìg a voj che an spresi i mòndu zù:
a j’ò decìs ‘d scampè sent’ani e pù
Un lisandrèn vèg