1 maggio, ricordo del nonno (e ricetta agnolotti all’alessandrina) di Antonio Silvani

Pròpi ancó, a la fèsta di lavuradùr, a Vój ricurdè cùl che per méi ‘l è stàc el pü bràv cüšiné dla cüšénna lisandrénna: a pàr ad mé nònu Màrio (ant la futugraféa con mé nòna Carulìna).
Dòp tònc àni a da Bursalén, Màrio ‘l àva rilevà in’usteréa sròrica lisandrénna: “La bèla idéa”, pó con só fió ‘l a duèrt u risturònt “Da Wilmo” (an via Cremónna) e ant u sesònta ‘l è stàc cüšiné a l’albèrg “Rùma” (ad mé màma) a San Vensòn (St. Vincent) e, tùrna a Lisòndria, ‘l a dirigì la cüšénna du “Petit Restaurant” (sémper ad mé màma) an via Cavalòtti. ‘L è mòrt, tònc àni fà, sémper travajònda!
Per unurè la memòria du nònu Màrio, a vój bitè la só ricèta dj’anròt, per méi la pü bónna (‘cmé ch’al àva scrìcia ans el mé lìbi “A vìghti cul fümaró?”.
U rè di prìm: j’anròt a la lisandrénna
Iën al pó girè tüt el mónd, ma in prìm bón ‘cmé j’anròt ‘l è ‘mpusìbil truvèli.
I nòstr’anròt i ciàmu ‘na lónga preparasión.
Prìma du tüt pensùma a la càrn, o, méj, al tréi càrn: ui và la càrn ad ghén, ‘na pušisión ch’la séa nénta tròp sücia ‘na vòta cócia; pó la càrn ad cavà o d’àšu (pròpi cùla per stüfà, el mašlè a la cunòs benìsim) e per ültima (ma nénta per ampurtònsa) la càrn ad bó: la pušisión pü ‘ndicàja ‘l è ‘l matamà, la pàrt del còl o ‘d bó o ‘d vàca (la dév ési càrn ad béstia gròsa).
I tréi tòch ‘d càrn, lasà béj’antré, i dévu ési lardelà con l’àj e pó is bütu an višión ant in grilët pén ad Barbéra (ad cùl digurdì, da tajè col curté e bén anvegià), ansèma a tüc i güst (àj, sigùla, sèler, caròtula); bsógna pó giuntè sà, péivi, chìch ciò ‘d garuflén, ‘na furvàja ‘d canèla e ‘na gratàdénna ‘d nùš muscàja.
Chicdën ui gràta ònche ‘n pò ‘d pèl ad limón e la pó andè bén, l’impurtònt ‘l è nénta šmentiè la mìlsa (o ‘d cavà o ‘d bó): con in curtè us dév rasçèla, fònda caschè u giüs (ch’u sméa sòngh rapréiš) e stemperòndli ant la višión; la mìlsa l’è cùla ch’la darà a la bàgna cùl culùr ch’us ausénna au néjer.
Us quàta ‘l grilët e us làsa ripušè per tüt(a) la nóc. U dì dòp, après avéi ciapülà i güst dla višión, preparùma ‘n strafrìg con ‘na pàrt di güst (e magàri con in tuchët ad sigùla ciapülàja) e trùmj’andrénta i tòch ‘d càrn, spauentòndji a fó vìv; giuntùma pó la visión con cùl ch’l avònsa di güst e fùma andè per ‘na vìta al fó d’na candéila.
Quòndi che la càrn l’è cócia us pó preparè ‘l pén, ciapülònda ‘n pò ‘d càrn du stüfà e armüsçiòndla ‘nsèma a óv e furmàg gratà (chichdën u dróba, per dè pü güst, ònche sausìsa o giambón crüv). E adès ‘l è ‘l mumént ad tirè u sfujón, sénsa ési tròp starcè ant j’óv (mé mujé, per ešémpi, la büta in óv per ètu ‘d farénna biònca pü in àt(e)r óv per u sfujón).
E a is punto chì is próntu j’anròt: us a sténd in fój ad sfujón e us bütu ansüma, a intervàl regulàr, del balëti ‘d pén (el pén, ònche da sùl, ‘l è talmént bón, che ‘na balëta la và a finì ans u sfujón e l’àtra ‘n bùca e tònt vòti us và a réšigh ch’u séa nénta a bàsta). Pó us quàta tüt ancón in àter fój ad sfujón e, ancón i dì is a šgnàcu i dói stràt ad sfujón antùrn al balëti ‘d pén, fìna a uténi di quadrà ch’is sepàru tra lùr tajòndji con la rutèla: e j’anròt i són prónt, jën divèrs da l’àter (e per sulè i són ònche ciamà anròt sfàcià). Au dì d’ancó per fè pü prëstu us dròba u stòmp, l’agnulotéra, ma ujè pü güst a fej a mòn jën per jën. E adès fùma bùj j’anròt, nénta ‘nt l’àqua, ma ‘nt el bró (atensión: bró ‘d càrn, nénta ‘d scagnët) e quòndi chi són cóc is cundìsu con la bàgna du stüfà e pó…
…chìch àni fà an àva mangià ‘na gròsa e a muménti a sçiupàva, ma u saréisa stàc in gròn bèl sçiupè!10175994_294070910757301_1607193494406052554_n